Mijn geheugen is soms net een vergiet, dan valt er iets door de gaatjes en blijkt er plots een verband te bestaan dat ik voorheen niet zag. Sinds een jaar of wat heb ik een werk van Jaap Stellaart aan de wand hangen. Stellaart zelf heb ik nooit ontmoet, tenminste dat dacht ik. Na het lezen van het boek “Jaap Stellaart 1920 – 1992“ van Heijnen en de Bruin weet ik dat ik al lang geleden met hem te maken heb gehad. Dat zit zo.

Ik was een jaar of 14 toen ik een hele oude radio kreeg met nog van die flinke buizen erin. U kent ze wel, zo’n buis met de naam LP 44 of zoiets. Enkele van die lampen hadden zelfs een koperen hoedje erop. Als je de radio aanzette leek het wel een Hemcentrale die begon te gloeien. Thuis hadden we allang een veel moderner exemplaar, een Philips met eronder, in een kastje een platenwisselaar.

Maar mijn radio op mijn kamertje vond ik veel mooier totdat zo’n radiolamp LP 44 het begaf. Op mijn werk vertelde ik van deze ramp want hoe kom ik aan een vervanging voor deze lamp. Een collega tipte me dat er in de Koog een winkeltje was waar je oude radio-onderdelen kon kopen. Tegenover de Stationsstraat naast de winkel van Emmer. Nou die kende ik wel want ik had met een jongen van Emmer in de klas op de ULO gezeten.

Dus ik op weg naar de Koog naar die radio-onderdelenwinkel. In de wat donkere winkel trof ik een man aan met een flinke snor achter de toonbank. Hij had nog wel wat hele oude radio’s. Hij kon me niet aan die LP 44 helpen, want dan zou hij ze uit de radio’s moeten halen die achter in de winkel stonden en die dan weer onverkoopbaar zouden zijn vanwege het ontbreken van de LP 44. Voor een schappelijk prijsje kon ik wel een vervangende oude radio mee naar huis nemen. Op de fiets zo’n Hemcentrale thuis gebracht. Ik ben nog een keer terug naar dat winkeltje geweest omdat weer zo’n onvervangbare lamp het had begeven. Maar de winkel was dicht en toen heb ik het maar zo gelaten. Geen ouwe radio’s meer.

Jaren, vele jaren later, fietste ik met mijn vrouw door de Koog en wees ik het radiowinkeltje aan en vertelde hoe ik daar een radio had gekocht. Daarop vertelde ze dat haar vader vroeger ook zo’n radioknutselaar was geweest en veel met Stellaart in dat winkeltje had doorgebracht. Beiden waren inmiddels overleden; verleden tijd.

Van de kunstenaar Stellaart was ik altijd een groot bewonderaar maar ik wist niet dat hij en die man in dat winkeltje één en dezelfde waren. Een werk van Stellaart was bijna niet meer te vinden totdat de gemeente besloot haar BKR-voorraad van de hand te doen en daar zat ook een mooie van Stellaart bij. Je kon je keuze vastleggen en ik kreeg keurig een berichtje terug dat het in orde was.

Bij het afhalen in het Weefhuis bleek die Stellaart er niet te zijn. Hoe dat kon wist de persoon achter het tafeltje ook niet, maar naast dat ik er de smoor in had dacht ik er het mijne van: ambtenaren! Dus ging ik met wat werkjes van mijn vriend Jaap Schilperoord naar huis.

En toen op een dag zag ik op een internetveiling een schilderij van Jaap Stellaart in de aanbieding. Een bod gedaan, na een andere bieding nog wat omhoog en nog een keer. En toen plots een berichtje dat mijn laatste bod was geaccepteerd en ik het kon ophalen. Dus nu hangt er een werk aan de muur van die man uit het winkeltje in de Hoogstraat.